Prapiajaŭ piavun raz, i jašče raz...
Trejčy...
Ŭchutaŭ popieł vuhłi, zrasianieła trava,
uziałosia na śviet, –
a Chrystovyja plečy
bizunu nie dadzieła kryvavić dy rvać...
Tak ustaŭ novy dzień, zachłynaŭsia:
«Varavu!»
Pryhladaŭsia, jak pilna myje ruki Piłat,
i łičyŭ – i źbivaŭsia – hrad kroplaŭ kryvavy:
na Śviaciejšym Čale,
i advodziŭ pahlad...
Kryž. Niaścierpny ciažar. Śpioka daŭkaja. Vočy
Matčyny... Pot. Vieraničyn ručnik...
Až narešcie –
Halhota
j bol, što vyrvacca choča
dzika, krykam z hrudziej,
dy na ich
kamiani.
U kamieńni sivym
supačyła słaboje,
biez kryvinki, słuchmianaje Cieła,
kamień
da jaho pryharnuła viałizarny
bojaź,
śviet pryhas, pryciamnieŭ...
Dy ci schodaješ dzień?
Jon ustaŭ,
jon raśćviŭ,
vieśni, vodarny, čysty,
serabrystaj łilejaj u pyrskach rasy.
Dzień uskros,
jak Chrystos,
što Rukoju Pračystaj,
idučy, błasłaŭlaŭ
u paloch kałasy...
Uźniałisia za noč jany porstka nad runiaj
i śpiavałi,
až pieśniaj bryniała ziamla.
Uśmichaŭsia im vietła uskresły ravuni,
pachilaŭsia
i śviet viesnavy błasłaŭlaŭ.
Błasłaŭlaŭ,
kab dałi chleb hałodnym, nia kamień,
kałasy,
kab siniełi ŭ žytoch vasilki,
kab u kažnaj darozie
Boh kročyŭ iz nami,
a my
ź vieraj niaźviernaju kročyłi
ź Im!
1958
|
|
